Een avondje Breed

'Doe maar in je broekzak, anders kijkt iedereen zo'. We zijn bij wereldrestaurant Breed in Leek en ik heb zojuist bij de kassa een kaartje met een stickervelletje met kortingsbonnen ontvangen en mijn oudste zoon verzoekt mij vriendelijk doch dringend het kaartje te verdoezelen en de kortingsvoorwaarden thuis te gaan lezen. Ik doe wat hij zegt en we nemen plaats aan de tafel waar we door één van de vele medewerkers van het restaurant naar toe zijn gebracht.

Oosterse mannen, die het zichtbaar warm hebben achter de hete, stomende pannen, werken als buffels maar laten zich niet uit het veld slaan als ze met een natuurlijke rust de wachtrij van mensen bedienen met de heerlijkste wokgerechten. Terwijl ik in de rij sta en de geurencombinatie van gebakken kip, gamba's, champignons en rundvlees opsnuif, is het onvermijdelijk dat mijn blik getrokken wordt naar het uitgebreide toetjesassortiment. Een lust voor het oog maar voor nu nog even voorbehouden aan de nabije toekomst. Als je er gevoelig voor bent, is de kans aanwezig dat je een vorm van ziekelijke gulzigheid ontwikkelt in dit broeinest van culinaire heerlijkheid. 

Overvolle borden met uiteenlopende gerechten worden in een rap tempo genuttigd door de mensen rondom ons. Het is verbazingwekkend wat zij in een korte tijd kunnen verstouwen. Ook ik ga me aardig te buiten maar weet me toch te beheersen als de toetjes in beeld komen. Meer dan twee slagroomsoesjes, twee stukjes spekkoek en een enkele mini brownie kan het niet zijn en na een cappuccino is het echt genoeg geweest voor vanavond.  Als ik langs de chocoladefontein loop wordt die constatering overboord gegooid want ik kan het niet laten om een spekje te dopen in de zalige, bruine poel van genot om het daarna in mijn mond te stoppen. ' Er zit iets op je kin', zegt mijn jongste zoon als we naar buiten lopen. Over gulzigheid gesproken.