'Even een auto laten stoppen, dat vind ik altijd zo
leuk', zegt één van mijn wandelmaatjes als we op straat lopen en een auto, die het zebrapad nadert, aan zien komen. Ik volg haar richting de
oversteekplaats en zodra we een voet op de witte strepen hebben
gezet komt haar wens in vervulling als de automobilist zijn voertuig tot
stilstand brengt.
Ik
moet lachen. Zo heb ik het nog nooit bekeken. Ik wacht altijd braaf tot
ik voorrang krijg in plaats van het te nemen. Soms is het wel handig om
tijdens dat wachten oogcontact te zoeken met een aankomende bestuurder om hem of haar, al dan niet met een opgeheven hand, tot stoppen te manen
want het is helaas niet vanzelfsprekend dat er voor je geremd wordt als
je staat te wachten. Op de Petrus Campersingel in Groningen word ik wel
eens tot wanhoop gedreven als ik overgeleverd ben aan de goedheid van de langskomende rijders. Er is daar namelijk geen zebrapad dus hoeven ze ook niet te stoppen.
Toch vind ik het enigszins van lichtelijk autistisch gedrag getuigen
als men mij met de meest hoopvolle blik die ik tevoorschijn kan toveren op de vluchtheuvel laat staan. Maar
ook hier zijn gelukkig weer de bekende uitzonderingen die ik uiteraard uitgebreid bedank met een glimlach en een
duim.
Wellicht moet ik als niet gemotoriseerde weggebruiker iets vrijpostiger worden maar ik ben waarschijnlijk veel te bang dat er niet voor mij gestopt wordt als ik een poging doe om de regie te nemen in het verkeer. Misschien moet ik dat gewoon wel eens gaan proberen. Al was het alleen maar om ook een keer hetzelfde 'guilty pleasure' gevoel te krijgen tussen de lange rij met auto's.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten