Verjaardag 2

Om half 5  ' s middags gaan de lichtjes aan en om 10 uur 's ochtends gaan ze weer uit want zo staat de timer ingesteld. De broer van mijn vriendin - bij wie we zijn om de verjaardag van haar zoon te vieren - is zojuist buiten zijn boekje gegaan door ongevraagd op een knopje te drukken waardoor het lichtproces best wel eens helemaal verstoord zou kunnen raken. Mannen en knopjes, een soort van magnetische aantrekkingskracht en een patroon wat maar moeilijk te doorbreken is. 

Er volgt nu een kort betoog over de inschakeling van de timer;  wanneer de lichtjes in het leuke glazen potje aan en weer uit horen te gaan. Daarbij worden ook tijdstippen genoemd die ik niet zo snel op kan slaan en het tijdstip van half 5 en 10 uur is om die reden een blinde gok. Hoe dan ook ook, de lichtjes branden nu en zijn een onderdeel van een gezellig sfeertje. Het zusje en mijn vriendin hebben oogcontact. De broer heeft namelijk door het timerincident ook nog een slinger aan het potje gegeven waardoor de lichtjes niet meer in het juiste perspectief staan en daar kunnen beide dames - it runs in the family -  absoluut niet tegen. Dus de zus schuift en de vriendin geeft aanwijzingen totdat ze beiden zien dat het goed is en elkaar tevreden toeknikken.

Ondertussen is het kroost boven aan het stoeien, tenminste zo klinkt het in mijn oren. Het gaat er flink aan toe en juist als ik - als ervaringsdeskundige met moeder van 3 jongens - met enige nonchalance uitbreng  dat het allemaal wel mee valt en het goed zal gaan dendert er eentje van de trap naar beneden. Het luide gehuil verraadt dat het menens is en terwijl ik quasi schaamteloos aan mijn roseetje nip snellen de ouders richting het ongeval. Het jongetje is flink geschrokken en wordt getroost door zijn vader die met een koud washandje het aangetaste hoofdje dept. 

De kerstwandeling in ons dorp is het volgende onderwerp van gesprek. Want hoe zat het vorig jaar ook al weer? Werd hij nu wel of niet gelopen of was het al weer twee jaar geleden en op welke dag? De ouders van de vriendin maken er nog net geen halszaak van en ik geniet volop van het tafereel wat zich voor mijn ogen afspeelt. Want gelijk hebben over wanneer iets wel of niet gebeurd is, is iets wat ik ook vaak tot op het bot uitgezocht wil hebben. Als wandelende agenda - zoals ik genoemd word door één van mijn vriendinnen - zit ik er gek genoeg bijna nooit naast. De jaartallen, seizoenen, in sommige gevallen zelfs data én welke personen er allemaal bij het gebeuren aanwezig zijn geweest kan ik klakkeloos oplepelen. 

Maar gelukkig ben ook ik niet perfect. Dat blijkt wel uit het feit dat ik de weg kwijt geraakt ben in het timerverhaal én dat ik in het begin van de middag een gebruikt theezakje in mijn kopje met heet water hengelde. De gastvrouw gaf mij een berisping in de vorm van: 'Wat doe jij nou?' en ik kreeg prompt een nieuw exemplaar aangeboden uit de doos. De kleur van mijn thee werd er inderdaad beter van en de smaak waarschijnlijk ook.

Ze had gelijk.