He
jakkes, als ik iets vies vind.....' Ik zit met mijn collega's aan de lunch en
ben bezig een ei van zijn schaal te ontdoen. Ik stuit daarbij op een vochtig
goedje dat verdacht veel lijkt op vloeibaar eiwit. 'Mijn ei is nat!' Het klinkt
desperaat maar zeker teleurstellend. 'Nee, je ei is niet nat, dat is water wat
er uitstroomt', zegt een collega. Er zat waarschijnlijk een gaatje in de schaal
en tijdens het koken is er water in gekomen' , gaat ze verder. Een andere
collega die naast me zit is het roerend met haar eens. In de hoop dat ze gelijk
hebben piel ik verwachtingsvol verder. Inmiddels heb ik, ter inspectie,
een mes ter hand genomen. Hoe verder ik tot het geval doordring, hoe meer
ik er van overtuigd raak dat dit ei niet is wat ik ervan verwacht had. De
zachte wittige vloeistof gaat naadloos over in een gelig vocht. 'Als je nog
even doorgaat komt er een embryo te voorschijn', geint de collega die
recht tegenover me zit. Als een enigszins verwend kind schuif ik het halfzachte
afgepelde exemplaar ter zijde.
Dit
- voor mij althans - kansloze ei vormt de aanleiding van een mooie discussie
over onze voorkeuren voor het beste ei. Waar ik ga voor de keiharde
variant, dat ik minstens tien minuten laat koken, kiezen anderen
voor medium of helemaal zacht. De gevulde versie komt ook nog even ter sprake.
Lekker en hartig, daar zijn we het over eens. Verder valt er over de
smaak weinig te stoeien, ook niet nodig overigens en weinig zinvol.
Echter,
de nattigheid die ik in het begin voelde werd onbetwist bewaarheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten